Çekirdek: Senle de olmuyor, sensiz de:(

Kocakarı gibi çit çit çitlıyoruz... Günlerdir. Hatta haftalardır.

Dudaklarım fazla tuzdan pütür pütür yanıyor.

Sonra sıra onlara geliyor. Başlıyorum onları kemirmeye... Dudaklarımda küçük acı merkezleri, beyaz minik baloncuklar. Onlar acıdıkça ben ısırıyorum.

Oysa dolgun ve pürüzsüz dudaklara sahip olmak isteyen hanım hanımcık bir kız yapmaz böyle şeyler. Ben dursam karşımdaki durmuyor. Canım çekiyor. Dalıyorum kaseye... Nefes almadan çit çit çiiiit..

Yani anlayacağınız üzere, biz ailecek bu aralar sürekli çekirdek çitliyoruz.

Ben çekirdek yemekten bloga yazı yazacak fırsat bulamıyorum, o kadar yani.

Bu akşam karar aldık. Artık çekirdek faslını kapatmanın zamanı geldi. Eve bir daha çekirdek girmeyecek.

Düşünüyorum da bu bağımlığın peşi sıra kesin başka bir şey gelecek.

Artık kestane mi olur, patlamış mısır mı bilemem. Gerçi onlar bayağı zahmetli aburlar cuburlar ama bakalım artık.

Koca kişisiyle bizim böyle takıntılı hallerimiz mevcut malesef.

Arada birşeye takıp, onu günlerce sürdürebiliyoruz.

Böyle bi de törensi bir havası oluyor bu alışkanlıkların sanki.

Neyse midem yanıyor. Bilgisayarın başından kalkmadan kendime nasıl bir soda açabilirim onun üzerine düşünmeliyim. :)