Twitter'ı keşfettim, aptal oldum!

Öyle böyle değil, şaşkınım...

Herkes birbirine ne kadar yakın, ne kadar ulaşılabilir.

Ayrıca bu kadar ulaşılabilir olmak istemelerine de şaşırıyorum.

Çok çook şaşırıyorum.

Yani ben aylarca kıvrandım şu twitter nedir, ne değildir diye..

Bi açıp bakmadım, bi kulak kabartmadım.

Kuru bir meraktı sadece.

Sonra bir gün kocayı twitter'a bişeyler yazarken gördüm.

'Yani ne alaka, facebook'tan sonra bi de bu mu çıktı???' dedim sesli, sonra

'bu napıyor benden habersiz twitter'lard ' dedim içimden!

Ertesi gün ilk işim, hatta işimin gücümün arasında, bir twitter hesabı açmak oldu.

Kocanın takipçisi oldum; her daim öyleyim zaten!

Sarmadı başta... Ama şimdi bir yürek çarpıntısı halinde! Dehşet bişeymiş yahuuu...

Neden, Cüneyt Özdemir çocuklar gibi her bokunu oraya yazar? Ahmet Hakan neden oradan ona buna laf yetiştirir? Neden, Oray Eğin akşam buluşacağı Cüneyt Özdemir'in sohbetine önce sanal alemden katılır.

Neden Sertab Erener, turneden döndüğünü bu yolla müjdeler.

Neden, Serdar Turgut, akşam ne yemek pişirdiğini (belki!) anlatır. Yani bu msn'den 'canım sıkılıyor' yazıp, bütün gün ilgi beklemenin bir adım ötesi.

Ama aklımın almadığı, biz nasıl olurda tüm bu insanların (ünlüsü-ünsüzü) muhabbetine dahil olabiliriz.

Şimdi ben biraz kaptırsam kendimi, belki, geceyi bu saydığım insanlarla iki lafın belini kırarak geçiririm. Bunun bir adım sonrası cihangir'de iki tek atmaktır heralde.

Şirkette yüzüme bakmayan, selam vermeyen kızcağıza yeni aldığı ayakkabıların korkunç olduğunu bu yolla söyleyebilirim artık. O bir yandan arkadaşlarından iltifatları kabul ededursun.

Yanlış anlamayın. Karşı değilim.

Şaşkınım.

Nası yaniiiii??